Hoe worden wij beïnvloed door onvrijwillige isolatie?
De crisis waarin we ons bevinden, baart ons allemaal zorgen. We kunnen niet naar het werk gaan zoals we gewoonlijk doen, noch kunnen we onze vrienden ontmoeten of deelnemen aan activiteiten. Het is een onzekere tijd, maar psycholoog Gerhard Andersson vindt nog steeds dat we moeten proberen een beetje hoopvol naar de situatie te kijken.
Er zijn maar weinig onderzoeken gedaan naar wat er met ons gebeurt als we in quarantaine gaan vanwege virussen. Wat de psychologische reacties zijn. Maar een groep Engelse onderzoekers heeft sinds het uitbreken van het coronavirus een literatuurcompilatie gemaakt van hoe mensen die in quarantaine zijn gegaan, zich voelen.
Het bijzondere bij quarantaine is dat niemand kan zeggen wanneer het afloopt. En de Engelse compilatie toonde aan dat het zowel angst als depressie zou kunnen veroorzaken. Maar ook woede en rusteloosheid, waarover niet zoveel wordt gesproken, zegt Gerhard Andersson, hoogleraar psychologie.
Er is ook een verschil in hoe we ons voelen over een quarantaine die verplicht is, wanneer men niet op het werk mag zijn, vergeleken met de zelfopgelegde isolatie door thuis te werken. Je eigen keuze is veel gemakkelijker te doorstaan dan een verplichte quarantaine waarbij je sociaal isolement als moeilijker kunt ervaren. Maar Gerhard Andersson is van mening dat er goede voorwaarden zijn om contact te houden met collega’s en geliefden.
– Tegenwoordig heeft iedereen een mobiel en we hebben compleet andere elektronische netwerken dan twintig jaar geleden. Het maakt het makkelijker om contact te hebben met andere mensen. Tegelijkertijd weten we ook dat het isolement van korte duur is, dit is geen toestand die eeuwig duurt.
Sommigen zijn misschien het meest bezorgd over ziekte en overlijden, anderen over de economie, het persoonlijke leven en de samenleving als geheel. De mate van bezorgdheid gaat ook over hoeveel we te verliezen hebben. Hoewel gepensioneerden tegenwoordig een risicogroep zijn, maken ze zich misschien minder zorgen dan een 40-jarige midden in zijn carrière. Dat komt omdat wij mensen de neiging hebben om ons te concentreren op wat we verliezen. Vreemd genoeg denkt Gerhard Andersson dat we meer geven om 100 Euro te verliezen dan we graag 200 Euro winnen. Wat ook tot uiting komt in crises.
– De gepensioneerden hebben hun economie veilig gesteld, ze hebben hun vrienden en kunnen er rust in ervaren in vergelijking met een goed presterende 40-jarige met een rijk sociaal leven en graag sport. Wanneer die persoon geen vergaderingen meer kan bijwonen, misschien zijn baan kwijtraakt en de sportschool sluit, kan dat te veel verlies zijn in één keer zijn.
Ook bestaat het risico dat wij mensen ons niet objectief gedragen in dreigingsbeelden en dat wij het dreigingsbeeld onderschatten als de autoriteiten voortijdig maatregelen nemen. Dat we gewoon corona-moe worden en de aanbevelingen negeren.
Tegelijkertijd zegt Gerhard Andersson dat het een verschil is om de enige in de hele straat te zijn die door iets wordt getroffen in vergelijking met als iedereen dat doet. Een veel voorkomende en gemeenschappelijke zorg is misschien gemakkelijker te verdragen.
– Te midden van alles denk ik dat je een beetje hoopvol moet kijken naar de situatie en alles in evenwicht moet houden. Wij mensen nemen gemakkelijker negatieve informatie op. Hoewel de meeste mensen niet zo hard worden getroffen, richten we ons meer op informatie over nieuwe sterfgevallen. Dit zijn nu onzekere tijden, en we moeten proberen het een tijdje te verduren, zegt Gerhard Andersson, die zelf thuis zit en werkt ter wille van zijn medemensen.
0 reacties