De corona-crisis laat zien hoe weinig we eigenlijk werken

Het werken op afstand tijdens de corona-crisis zal onze manier van werken voor de toekomst veranderen, zeggen wetenschappers.

– Als we niet naar onze werkplek gaan, moeten we onszelf duidelijk maken wat we doen. Dan kan blijken dat het niet zo heel veel is, zegt socioloog Roland Paulsen van de Lund University.

Denk voor de corona-crisis terug aan het volgende scenario: U komt naar kantoor wanneer de werkuren beginnen. Je trekt je jas uit, zet je computer aan, praat met collega’s en gaat koffie drinken. En er is zo weer een half uur voorbij. Dan pas ga je aan het werk.

En bedenk hoe het nu is, tijdens de, in Zweden, vrijwillige quarantaine: u zet de computer aan en u begint meteen te werken.

Als al het gepraat, gefixeerd of ongestructureerd, en de niet zo belangrijke vergaderingen verdwijnen – wat betekent dat? Het heeft natuurlijk meerwaarde om medewerkers van verschillende afdelingen spontaan bij de koffieautomaat te laten samenkomen. Maar het is nu nog duidelijker hoe weinig mensen op het werk hebben te doen?

– Daar sta ik voor open’, zegt Roland Paulsen, socioloog aan de universiteit van Lund, die al jaren onderzoek doet naar hoe de samenleving is opgebouwd rond het idee dat iedereen acht uur per dag moet werken.

Sommige mensen worstelen met zware banen, vooral diegenen in de gezondheidszorg. Terwijl anderen tussendoor iets anders konden doen tijdens hun kantoorbaan van negen tot vijf .

Hij vervolgt:

– Een belangrijke reden daarvoor is dat wanneer je fysiek op een werkplek zit, je kunt zeggen dat je aan het werk bent. En dan ook dat je werkt. Dit is meestal hoe we werk definiëren.

– Maar als we niet op het werk zijn, moeten we onszelf duidelijk maken wat we zoal doen. En dan blijkt dat het misschien niet zo heel erg veel is, zegt hij.

– De mogelijkheden van telewerken bestaat al meer dan een decennium, maar het is nog steeds niet gebruikelijk en onderzoekers hebben geprobeerd uit te leggen waarom.

– We hebben al geruime tijd de technische mogelijkheden, dus waarom is het nog steeds niet doorgebroken? Vraagt ​​Roland Paulsen retorisch.

– Een reden is dat het hogere eisen stelt aan het operationele management, zegt hij, en vervolgt:

– Een manager moet weten hoe lang bepaalde werkzaamheden duren. En die kennis hebben lang niet alle managers.

Ik denk dat deze crisis zal leiden tot vrij grote veranderingen en de vraag hoe we nu eigenlijk echt werken.

Professor en organisatorisch onderzoeker Jan Löwstedt van de afdeling bedrijfskunde van de Stockholm University werkt momenteel aan een overzicht van hoe het beroepsleven de afgelopen 30-40 jaar is veranderd. Hij is van mening dat de kennis dat het mogelijk is om gemakkelijker op afstand te werken, zonder gezien te worden op kantoor of naar elkaar toe te reizen, al lang bestaat. Het grote verschil nu tijdens de corona-crisis is dat het sneller een gewoonte zal worden om digitale vergaderingen te houden.

– Ik geloof dat dit zal leiden tot vrij grote veranderingen en we ons af gaan vragen hoe we werken, en dat bijvoorbeeld minder belangrijke vergaderingen zullen worden overgeheveld naar de digitale snelweg.

Als thuiswerken kan aantonen hoeveel tijd we besteden aan andere zaken dan het daadwerkelijk werken, hoeft dat niet te betekenen dat we thuis efficiënter worden. Je kunt andere dingen vinden om je tijd mee te vullen, zoals koffie zetten of YouTube bekijken.

Roland Paulsen wijst erop hoe we al op jonge leeftijd worden gedrild om afhankelijk te zijn van structuur en dat het dan ook niet verwonderlijk is dat we onzeker worden als deze dagelijkse structuur verdwijnt.

– Er is iets rustgevend aan hoe we normaal gesproken een werkdag structureren, dat wil zeggen dat we leren vertrouwen op externe kaders in plaats van op een interne discipline. Vanaf school, zelfs vanaf de kleuterschool, leren we schema’s te volgen. Als je je dagelijkse leven alleen moet opzetten, is dat niet eenvoudig.

Die interne drive is vaak moeilijk te vinden. Je moet iets tastbaars hebben, maar hoe je dat moet doen, is beetje bij beetje verdwenen.

Jan Löwstedt meent, ook hijzelf, dat mensen het moeilijk kunnen hebben om te werken zonder hulp te krijgen om hun werk te organiseren. Hij stelt dat de grote uitdaging voor de managers van vandaag is om te leren om leiding te geven op afstand.

– Sinds de jaren negentig zijn we meer gefocust op vervolgacties en evaluaties. En minder gericht op het creëren van zinvolle banen voor mensen, zegt hij, en vervolgt:

– Het idee om het werk van mensen te organiseren is verdwenen. Tegenwoordig is het meer aan iedereen zelf hoe ze het doen. Men eist dat men de werkzaamheden begrijpt, maar hoe je het dan moet doen is een beetje verdwenen.

Werkgevers moeten tijdens de corona-crisis van de gelegenheid gebruik maken en nadenken over hoe mensen op een goede manier kunnen werken, zegt Jan Löwstedt.

– Als werkgevers hun werknemers alleen zien als een stel werkezels die van huis uit hun rapporten verzenden en hun doelen bereiken, bestaat het risico van negatieve aspecten van het telewerken. Als u echter managers hebt die goede ondersteuning bieden bij het opzetten van uw werkzaamheden, dan verzacht dat de onzekerheid en de stress.